Ένα παραμυθοποίημα τόσο αληθινό όσο και φανταστικό αφήνεται να κυλάει ξανά και πάλι εντός μας και πυροδοτεί με τη λακωνικότητά του έναν εσωτερικό διάλογο που δεν οδηγεί στη μοναξιά αλλά στη συνάντηση. Μια ιστορία γλιστρά μέσα σε ένα ιδιαίτερο εικαστικό φόντο και ανοίγει τον δρόμο σε ιστορίες που ξεκινούν από τον έναν και αγγίζουν με τα νήματά τους κάθε άνθρωπο. Γράφεται σαν την ανατολή μιας ημέρας που δανείζεται χρώματα από τη δύση της. Δρομολογεί μια αφαίρεση χρωμάτων έτσι που η φαντασία μας να τα υποθέτει. Σκηνοθετεί την αδυναμία για να την αποτινάξει και την ψευδαίσθηση για να την καταλύσει. Το όλον κρύβει μια προοικονομία… Ίσως και μια υπόσχεση που μόνο από τον εαυτό μας μπορούμε να την αναμένουμε. Κι έτσι η αφηγήτρια κατορθώνει να συνδιαλέγεται ξεχωριστά με τον κάθε αναγνώστη αλλά και με όλους μαζί.
Δίνει έναν απίστευτα αφαιρετικό λόγο που σέβεται τον ψίθυρο της σιωπής και τον μεταφέρει με το ηχητικό πινέλο του σε λέξεις. Η αντιστοιχία που προβάλλεται ανάμεσα στη μοναξιά και τον αριθμό των λέξεων είναι κραυγαλέα. Όσο πυκνώνουν οι λέξεις τόσο έρχονται κοντά οι άνθρωποι. Και ξεχνάς πώς ό,τι λέγεται προέρχεται από έναν λαστιχένιο δράκο. Ποιοι και πόσοι συμβολισμοί εγείρονται από αυτό και μόνο; Αυτούς τους φυλάγουν ούτως ή άλλως τα παραμύθια… Όπως και να ‘χει, πίσω από όλα τίθεται μια καλοφυλαγμένη μέριμνα της ίδιας της ζωής που, ακόμη κι αν κάποιος βυθιστεί στη μοναξιά του, του δίνει εκείνη μέσα από το μοίρασμα τον τρόπο να βρει τον ορίζοντα της κοινωνικότητάς του. Αρκεί μόνο να την αφουγκραστεί και το εσωτερικό του φως θα λάμψει με το χρώμα της ψυχής του… Για τον κίτρινο δράκο θα είναι κίτρινο… για σένα και για μένα το δικό μας…
Μαρία Ντότσικα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου